مثل پروانه

چند صباحیه که حسابی حالم گرفته ست. نه اینکه از کسی ناراحت باشم. نه اینکه کسی رو مقصر بدونم و حتی نه اینکه خسته باشم. فقط دلم انزوا می خواد. انزوا و تنهایی. از همه دور بودن. سکوت کردن و فراموش شدن. حتی ترجیح میدم از بچه هامم دور باشم. سرو صداشون رو نشنوم. دعواهاشون رو، حرفاشون رو، نق زدنهاشون رو.... نشنوم. دلم میخواد تنها باشم. به همسری میگم اجازه بده چند ماه مرخصی بگیرم. می دونم که اگر همسری هم موافقت کنه چند ماه مرخصی غیر ممکنه. اداره برای یک روز و دو روز هم دبه در میاره چه برسه به چند ماااه. ولی همسری حتی محض خوش کردن دلمم نمیگه بگیر. ازش ناراحت نیستم. ولی دلم میخواد بهم بگه اگه دلت نمیخواد مجبور نیستی بری اداره. دلم یه جور حمایت ازش می خواد. یه جور حمایت اینجوری، ولی چه فایده. به هر حال من که مجبورم بیام اداره. کاش مجبور نبودم. کاش....خب، زندگی همینه دیگه. قرار که نیست همیشه همونجوری که ما میخواییم باشه. بازم خوبه. خداروشکر...,مپرس حال مرا روزگار یارم نیست,مپرس حال مرا,مپرس حال مرا روزگار يارم نيست ...ادامه مطلب